24.03.2012 22:02
HÁEYRARDRÁPA
Veturinn 1910 var umræða manna á meðal um að danskur skipstjóri hefði fengið heiðurspening úr gulli frá konunginum fyrir það, að bjarga tveimur strákhvolpum upp úr sjónum inni á höfn hér við land, en Guðmundur gamli á Háeyri - hann fengi ekki neitt fyrir sín afreksverk. þá var þetta kveðið:
|
Guðmundur heitir garpurinn frægi úti á gamla Eyrar-bakka. Ef hans er kuggur kyrr í lægi, þorir enginn við Unnir makka. |
Guðmundar eru' ei gelur viltar: Á miðjum degi dimmir á Bakka.. Kallar hann þá: "Komið, piltar, verið fljótir í verstakka". |
Segl hann þenur og sjónhending hleypir þráðbeina til Þorlákshafnar. Þar er í stormum þrauta-lending, víkin aðdjúp og varir jafnar. |
|
Vaskra formanna foringi er hann, þeirra er ýta frá Eyrar-bakka. Eins og höfðingi af þeim ber hann. Fjölmargir honum fjör sitt þakka. |
Segir hann hvast við sveina horska: "Við förum eigi færi að greiða; í dag á ekki að draga þorska; nú skal á mið til mannveiða". |
Formenn tuttugu fara á eftir, eins og svani ungar fylgja, hreppa lendingu hart að kreptir. Sleppifeng varð fár-bylgja |
|
Helblind eru sker og hár hver boði úti fyrir Eyrar-bakka. Þegar sjó brimar er búinn voði, ef lagt er fleyi leið skakka. |
Teinæringinn út hann setur. Byrstast hvítar brúnir á Ægi. Guðmundur öllum öðrum betur kann í sundum að sæta lagi. |
Ef þið komið á Eyrar-bakka, kvikur er enn í karli dreyri. En leitið ekki um lága slakka. Hetjan býr á Há-eyri. |
|
Það var á vetrarvertíð einni, árdagur fagur og útlitsgóður; vermönnum þótti venju seinni Guðmundur til, að greiða róður. |
Skamt fyrir utan sker og boða tuttugu ferjur fljóta' á bárum, ætla sjer búinn beinan voða, fáráðar, líkt og fuglar í sárum. |
Manna er hann mestur á velli, herði-breiður og brúna-þungur, kominn langt á leið til elli, sifelt þó í sinni ungur. |
|
Hann í allar áttir starir, snýr svo breiðu baki að sandi: "Einráðir skuluð um ykkar farir, en jeg mun í dag drolla í Iandi" |
En þegar gamla garpinn sjá þeir renna skeið úr skerja-greipum, kviknar hugur, krafta fá þeir, óhræddir fyrir öðru en sneypum. |
Engin hlýtur hann heiðurs-merkin, en færið karli kvæði þetta. Veit jeg að fyrir frægðar-verkin honum mun Saga sæmdir rjetta. |
|
Hjala vermenn: "Ei var hann bleyða, en nú er gengið garpi hraustum". Bjart var loft og ládeyða. Skipin, tuttugu, skriðu' úr naustum. |
Aldrei gerast orðmargar hetju-ræður, en hnífi jafnar: "Við Eyrar er boði, sem bleyðum fargar, stefnum því til Þorlákshafnar". |
Góður var fengur Guðmundar, er fleyin úr voða færði að sandi. Skal því honum til skapa-stundar hróður vís á voru landi. Gestur. |
Guðmundur ísleifsson á Háeyri var fæddur 17. janúar 1850 á Suður-Götum í Mýrdal og ólst upp í fátækt. Hann réðist ungur vinnumaður til Guðmundar Thorgrimsens á Eyrarbakka. Skömmu síðar fór hann að Háeyri og kvæntist þar Sigríði dóttur Þorleifs heitins ríka. Guðmund'ur byrjaði snemma formensku og umbreylti þá bátaútvegi og sjómensku á Eyrarbakka. Sjálfur var hann ágætis formaður og fiskisæll og gengu mikiar sögur héðan af sjósókn hans og formensku fyr á árum, en fæstar þó ratað á blað. Kaupmaður var Guðmundur um eitt skeið; varð verslun hans gjaldþrota. Konungsverðlaun hlaut hann eitt sinn og tvívegis verðlaun úr Ræktunarsjóði. Að Háeyri gerði hann mjög miklar jarðabætur, girt, grafið skurði og aukið matjurtagarða.
Heimild: Tímaritið Óðinn 8. árgangur 1912-1913, 6. tölublað, Blaðsíða 44.
