Þann 17. maí 1762 skipaði sýslumaðurinn svo fyrir að plægja skildi 4 kálgarða í Stokkseyrarsókn. Þá skildi bóndinn á Háeyri plægja kálgarð að viðurlögðum sektum, sýni hann ekki fram á plægðan kálgarð á heimili sínu. Þessi tilskipun sýslumanns var síðan ítrekuð 1767. Árið 1788 voru tveir kálgarðar á Skúmstöðum, einn á Stóra-Hrauni, og einn á Litla-Hrauni, en ekki fara sögur af kálgörðum í landi Háeyrar á þessum tíma, en árið  1842 voru komnir kálgarðar við hvern bæ á Bakkanum, var þá mest ræktað grænkál, kálrabi og maírófur. Hafliði Kolbeinsson á Háeyri var fyrstur Eyrbekkinga til að setja niður kartöflur um 1844.  Talið er að Sveinn Sveinsson á  Ósi hafi hinsvegar verið fyrstur til að hefja skipulagða kartöflurækt á Bakkanum árið 1901, en um 1950 voru Eyrbekkingar orðnir stórtækustu kartöfluræktendur á landinu og hélst svo næstu tvo áratugina. Um aldamótin 1900 var fyrstu trjánum stungið niður á Stokkseyri, en það var Vilborg Hannesdóttir í Vinaminni og nokkrar aðrar konur sem hófu trjárækt í görðum sínum, en gekk það þó brösulega vegna skjólleysis og seltu. En nú er öldin önnur og trjáræktendum gengur ágætlega að rækta algengustu tegundir við sjávarsíðuna og jafnvel eru forræktuð eplatré farin að sjást hér í görðum.