Oft hafði það komið fyrir að reimleika yrði vart í sjóbúðum á Stokkseyri fyrr á tímum, og einkum á vertíðinni 1892 svo eihverju sinni bar það við að sjómenn flúðu verið. Á Stokkseyri var það að venju að sjómenn beittu lóð sín inni í sjóbúðunum, mötuðust þar og sváfu. Á Eyrarbakka var aldrei beitt í sjóbúð, heldu annaðhvort utandyra eða í beituskúrum. Fyrir hverja vertíð voru beituskúrar og sjóbúðir ræstaðar og hreinn sandur borinn á gólf, en því var ekki fyrir að fara í mörgum sjóbúðum Stokkseyringa og undir sandinum í rotnandi úrgangi myndaðist óloft sem olli sjómönnum vanlíðan og ofskynjunum. Þá var Jóhann Þorkellsson í Mundakoti hreppstjóri og kom væntanlega í hans hlut að ransaka málið, enda var sú niðurstaðan. Hreppsnefnd gaf síðan út tilskipun um að eigendur allra sjóbúða á Stokkseyri bæri skylda til að  ræsta út fyrir hverja vertíð og bera nýjan sand á gólf. Varð þá ekki vart reimleika síðan, en draugasagan í sjóbúðinni varð þó lífseig í vitund sjómanna æ síðan.