Tré fyrir framan Björgvin og Heiðmörk

Það var ekki fyr en á 6. áratugnum að trjágróður fór að sjást í húsa görðum á Eyrarbakka. Það var þó ekki almennt en í einstaka görðum lagði fólk sig frammi við að rækta tré. Aðstæður til trjáræktar voru hinsvegar erfiðleikum háðar. Jarðvegur sendinn og næringasnauður. Trén þurftu því bæði vökvun og áburð og þótti hrossatað hentugur áburður í trjábeðin. Í annan stað gátu seltuáhrif verið mikil í vetrarstormunum svo nærri sjó og trén urðu því að vera í einhverju skjóli fyrir hafáttinni. Þá var einnig hætta á kali á veturna þegar lagðist í frosthörkur og norðaustanátt sem getur staðið vikum saman hér um slóðir. Í fyrstu var eingöngu um að ræða reynitré, greni og rifsberjarunna. Sumir tjölduðu striga yfir trén á meðan þau voru ung, einkum grenið. Á 9.áratugnum færðist mjög í vöxt að setja niður hekk, einkum tröllavíði. Á 10. áratugnum fór að bera meira á ösp sem virðist plumma sig bærilega í sendnum jarðveginum og þurfti lítið að hugsa um og birki sem annars var lítið um á Bakkanum.

Kartöflugarðar voru hvarvetna þar sem hægt var að koma þeim fyrir. Í húsagörðum, meðfram sjógarðinum víðast hvar og á söndunum fyrir vestan þorpið. Margir stunduðu kartöflurækt, en í mismiklum mæli. Það voru kanski 8 kartöflubændur sem svo mætti kalla og seldu afurð sína á markað á 7 og 8 áratugnum. Helmingur þeirra vélvæddur upptökuvélum og nutu aðkeypts vinnuafls yfir uppskerutíman. Það voru einkum skólakrakkar og ungmenni sem störfuðu fyrir bændurna. Sumir þeirra voru jafnframt með rófugarða og einhverjir með gulrótagarð. Kartöflurækt í stórum stíl er nú liðin tíð á Eyrarbakka og aðeins fáeinir með einhverja ræktun til egin þarfa.

Kartöflurækt hafði verið stunduð á Eyrarbakka í tíð dönsku verslunarstjóranna, en það var einkum frumkvöðullinn Brgsteinn Sveinsson sem hvatti til þess að gera kartöflurækt að atvinnugrein a Bakkanum snemma á fjórða áratug síðustu aldar. 

Lítill fótboltavöllur var fyrir norðan Miðtún á 8. áratugnum. Þegar viðraði á kvöldin og um helgar yfir sumarið var gjarnan smalað í fótboltaleik. Sjaldan þó fullskipuð lið, kanski 6 til sjö í hvoru liði sem þótti góð mæting. Dregin voru strá til líða, þannig jafnmörg strá og leikmenn. Helmingur strákanna voru stutt en hin lengri. Mismunurinn var falinn í hönd. Þeir sem drógu stutt voru saman í liði og gagnkvæmt fyrir þá sem dróu löng.

Austan við Hjalladæl var úti handboltavöllur og þar léku stelpurnar handbolta.

Síðar tók 'Brennibolti' yfir sem aðal boltaleikur hjá krökkunum á Bakkanum. 

Allmargir vörubílstjórar störfuðu á Bakkanum.

Á sjöunda og áttunda áratugnum þegar útgerð var í mestum blóma, störfuðu allmargir vörubílstjóra r við fiskfluttninga auk annara verkefna. Bílstjórarnir voru þekktir undir sínum einkennisnöfnum. Helstu bílstjórarnir voru þessir: Raggi Run, keyrði fyrir frystihúsið og hreppinn. Ragnar í Miðtúni, keyrði hjá frystihúsinu. Jói Jóa, keyrði hjá Fiskiveri. Siggi á Garðafelli, keyrði aðalega fyrir Einarshöfn, Gísli á Hópi, á egin vegum og fyrir bílstjórafélagið Mjölnir. Rúdólf keyrði fyrir frystihúsið o.fl. Trausti, aðalega fyrir Mjölni, frystihúsið ofl. Gvendur á Kaldbak fyrir vegagerðina. Nokkur fjöldi keyrði í afleysingum eða til skams tíma þegar mest var að gera.

Rúnturinn á Eyrarbakka var frá Óðinshúsi, austur að skóla og til baka

Bílamenningin ef svo þætti kalla náði hámarki á áttunda áratug síðustu aldar og bar keim af þeirri "bílamenningu" sem hafði þróast á Selfossi þeim tíma. Þetta var einkum menning unga fólksins sem eyddi mestum frítíma sínum í bílnum. Fyrsta fjárfestingin var því yfirleitt bíll. Bílaflotinn samanstóð aðalega af bílum frá sjöunda áratugnum, mest breskum svo sem Cortína og Escord sem voru mjög vinsælir á þessum tíma og amerískum bílum t.d Chevy Impala, Ford Maverick og Mustang o.fl. Talsvert af þýskum svo sem Mecedes Bens og Wolksvagen bjöllu. Fáeinir frá öðrum framleiðslulöndum sáust í þessum hópi.

Notaðir breskir bílar voru tiltölulega ódýrir  og því hagstætt ungu fólki með lítil fjárráð, en aftur á móti mjög bilanagjarnir og entust illa. Margir vildu heldur slá um sig á Amerískum kagga þó rekstrarkostnaður þessara bíla væri mjög hár og þurftu stundum nokkrir að leggja saman í bensín til að fara á helgarrúntinn.

Til að vera maður með mönnum þurftu bílarnir að vera útbúnir hljómflutningstækjum (Casettu tæjum) og sumir voru einnig með cb talstöðvar til samskipta. Það voru nánast alltaf strákar undir stýri á kvöld og helgarrúntinum og snerist málið apalega um að bjóða stelpunum á rúntinn, bíó eða í bæinn eða bara upp á kók og pulsu í Hafnarsjoppunni á Selfossi. Þar var hið svokallaða 'Hallærisplan' Selfyssinga. Þar safnaðist rúnturinn saman til að sýna sig og sjá aðra.
Ein bílasala var á Selfossi með gamla notaða bíla á þessum tíma, en úrvalið var ekki mikið, þannig að flestir sóttu bílasölur í borginni eða á uppboði í sölu varnaliðseigna. Mest lesna blaðsíða dagblaða voru auglýsigar bílasala.

Snemma á níunda áratugnum hvarf þessi bílamenning eins og dögg fyrir sólu. Kaggarnir hurfu af götum og þeir bresku fóru í brotajárn. Landið fylltist af rússneskum lödum,  japönskum Landcruserum og allskonar slyddujeppum.

Árið 1930 Keypti Kaupfélag Árnesinga Verslunarhúsin á Eyrarbakka, steyptu löndunarbryggju þar sem áður voru brautarteinar frá verslunarportinu niður að sjó og létu smíða tvo uppskipunarbáta sem voru dregnir af vélbáti út á sundið þar sem gufuskip lögðu við festar. Þessir prammar gátu borið talsverðan farm. Það var ekki síst salt sem var flutt til lands og saltfiskur í skip til útflutnings á þessum prömmum. Þegar Kaupfélagið kom sér fyrir í Þorlákshöfn og lét rífa búðarhúsin stóðu þessir prammar eftir hlið við hlið sem dapur vitnisburður um hnignandi verslun á Bakkanum og fengu að grotna þar óáreittir áratugum saman. Fyrir krakka í hverfinu nýttust þeir þó sem leikvöllur í ímynduðum heimi víkinga og sæfara.